شعروگرافی: حانیه باب الحکمی

سروده ی غزاله رضایی

گروه نجات:nejat_12  ما را در اینستاگرام دنبال کنید:))

اللهم عجل لولیک الفرج:)

محفل چشمم دگر از هم گسست

اشک بیا محکمه بر پا بکن

پر بکش السّاعه به هفت آسمان

عرش زمین را تک و تنها بکن

این خُلق قلم در بغلت قافیه ریزد

بیچاره نکن شعر، تو تنها بغلم کن

من شعر بخو  انم، بنویسم، تو نباشی؟

هر جا بروم هستی همینجا بغلم کن

اینجا همه چی ساکت و بر وفق مراد است

معطل نکن این ثانیه هارا بغلم کن

هر ثانیه ام را نگذاری به خودم« وا »

تا بر لب محراب، سراپا بغلم کن

این تن به سراپای خودش پر ز گناه است

با من بکن ای دوست مدارا، بغلم کن

فردوس نخواهم به جهنم نبرندم!

اغوش تو خواهم تو الها ، بغلم کن

بین من و تو فاصله بسیار زیاد است

در هم شکن این فاصله ها را بغلم کن

صد بار به تسلیم خطا توبه شکستم

قهری بکن و بعد، تو اما بغلم کن

لبیک بگویم به سفر با ملک الموت

جان بر لب دریاست ، خدایا بغلم کن

حاجت قلب مرا پنجره‌ها می‌دانند

شعر گفتن ز تو را چون‌که روا می‌دانند

قلب من رو به تو و مطلق دریا باز است

مردم اما چو تو را نیز خطا می‌دانند

آن‌که با کاغذ و خودکار و دلم اخت شده

تویی اما چه کنم باز خدا می‌دانند

کاش بیدار شوند فصل بهار است همان

بلبلانی که فقط اسم تو را می‌دانند

باز از میوه ممنوع دلم می‌چیدی؟

که مرا اهل دلان دخت حوا می‌‌دانند؟

چشم تا باز کنم من رخ ماهت بینم

دیدن عکس تو را دید خطا می‌دانند

به گمانم که دگر وقت ظهور است ولی

دیگران شعر مرا شکل دعا می‌دانند